شبکه‌های محلی (LAN) برای خانه و محیط کار می‌توانند به دو صورت کابلی (Wired) یا بی‌سیم (Wireless) طراحی شوند.
در ابتدا این شبکه‌ها به روش کابلی با استفاده از تکنولوژی Ethernet طراحی می‌شدند، اما اکنون با روند رو به افزایش استفاده از شبکه‌های بی‌سیم با تکنولوژی Wi-Fi مواجه هستیم.
در شبکه‌های کابلی (که در حال حاضر بیشتر با توپولوژی ستاره‌ای بکار می‌روند) بایستی از محل هر ایستگاه کاری تا دستگاه توزیع کننده (هاب یا سوئیچ) به صورت مستقل کابل کشی صورت پذیرد. طول کابل از نوع CAT5 نباید بیشتر از ۱۰۰ متر باشد؛ در غیر اینصورت از فیبر نوری استفاده می‌شود. تجهیزات بکار رفته در این شبکه‌ها شامل تجهیزات غیرفعال مانند کابل، پریز، داکت، پچ پنل و غیره و تجهیزات فعال مانند هاب، سوئیچ، روتر، کارت شبکه و غیره هستند.
موسسه مهندسی IEEE استانداردهای ۸۰۲٫۳u را برای Fast Ethernet و ۸۰۲٫۳ab و ۸۰۲٫۳z را برای Gigabit Ethernet (مربوط به کابل‌های الکتریکی و نوری) در نظر گرفته است.
شبکه‌های بی‌سیم نیز شامل دستگاه مرکزی (Access Point) می‌باشد، که هر ایستگاه کاری می‌تواند حداکثر تا فاصله ۳۰ متری آن (بدون مانع) قرار گیرد. شبکه‌های بی‌سیم (WLAN) از سه استاندارد ارتباطی Wi-Fi زیر استفاده می‌کنند:
- ۸۰۲٫۱۱b: اولین استانداردی است که به صورت گسترده استفاده می‌شود.
- ۸۰۲٫۱۱a: سریعتر اما گرانتر از ۸۰۲٫۱۱b می‌باشد.
- ۸۰۲٫۱۱g: جدیدترین استاندارد که شامل هر دو استاندارد قبلی بوده و گرانترین است.
هر دو نوع شبکه‌های کابلی و بی‌سیم ادعای برتری بر دیگری را دارند، اما با در نظر گرفتن قابلیت‌های آن‌ها، انتخاب صحیح میسر می‌باشد.
در مقایسه شبکه‌های بی‌سیم و کابلی می‌توان قابلیت‌های زیر را مورد بررسی قرار داد: نصب و راه‌اندازی، هزینه، قابلیت اطمینان، کارائی.